Piotra. W swym drugim liście, skierowanym do tych samych ludzi, do których pisał list pierwszy św. Piotr ostrzega przed heretykami i wyjaśnia dlaczego opóźnia się powtórne przyjście Chrystusa Pana. Drugi list został napisany na krótko przed śmiercią, w czasach gdy pogorszyła się sytuacja w małoazjatyckich gminach kościelnych. Św. Ale na szczęście moje obawy zniknęły tak szybko jak się pojawiły: prawie w ogóle nie czekałyśmy aby wejść do słynnej Bazyliki świętego Piotra. No dobrze, być może nie odczułam tak bardzo czasu oczekiwania, gdyż zajmowałam się oglądaniem ogromnej fasady bazyliki: jej bogatych szczegółów i licznych rzeźb. Najbardziej znane atrakcje położone są w Starym Mieście, na Hradczanach, poza zabytkowym centrum znajdziemy również sporo wartych odwiedzenia miejsc, o których napisano mnóstwo przewodników. Ale to temat na serię artykułów. Dojazd pociągiem: Praga to jeden z najważniejszych węzłów kolejowych w Europie Środkowej. Rzym: rezerwacja audiencji papieskiej z przewodnikiem. Weź udział w audiencji papieskiej na placu św. Piotra, korzystając z pomocy przewodnika. Organizator zarezerwuje bilety i wybierze najlepsze miejsca, aby zapewnić Ci jak najlepsze warunki podczas tej inspirującej ceremonii. Na placu św. Piotra, pod kolumnadą Berniniego, powstało ambulatorium dla bezdomnych. Tuż przed Bożym Narodzeniem spełniło się jedno z marzeń papieskiego jałmużnika. Na początku pontyfikatu papież był w pełni sił. Jego stan zdrowia został nadszarpnięty przez incydent z 1981 r. W rocznicę objawień fatimskich – 13 maja – na placu św. Piotra w Watykanie, Jan Paweł II został postrzelony przez Mehmeda Alego Agcę. Po tym zdarzeniu papież swoje cudowne ocalenie przypisał wstawiennictwu Matki Bożej. Żadne z dzieł sztuki znajdujących się w Bazylice św. Piotra nie jest obrazem, a jedynie sprawiają wrażenie obrazów. Są one głównie freskami lub mozaikami, które zostały wykonane z tak dużą ilością wyszukanych szczegółów, że wydają się być obrazami. Na środku placu stoi pochodzący z Egiptu 25-metrowy obelisk. Ten ostatni na polecenie papieża Pawła V zmienił plan kościoła na krzyż łaciński dobudowując podłużną nawę od wschodu oraz zaprojektował obecną fasadę od strony placu św. Piotra, utrzymaną w duchu baroku. Bazylika św. Piotra została konsekrowana 18 listopada 1626 przez papieża Urbana VIII. Ludzi, którzy wierzą i miłują, i tę Bożą miłość zamieniają w autentyczną służbę człowiekowi. Największym bogactwem, jakie na progu trzeciego tysiąclecia możemy przekazać młodemu pokoleniu, jest nasza wiara. Błogosławiony naród, który chodzi w świetle Ewangelii, żyje prawdą Bożą i czerpie naukę z krzyża. Z Na placu Świętego Piotra w Watykanie dobiega końca msza pogrzebowa zmarłego 31 grudnia emerytowanego papieża. Emerytowanego papieża na placu Świętego Piotra żegnało nawet 100 tysięcy wiernych, a także przedstawiciele wielu państw. W gronie kilkunastu przywódców obecnych na pogrzebie byli także prezydent Andrzej Duda i premier Mateusz Morawiecki. xFghr4. Jeszcze na początku XX wieku do Bazyliki św. Piotra dochodziło się wąskimi uliczkami, zabudowanymi starymi domami, gdzie w oknach zwykle wisiało suszące się na słońcu pranie. W wędrówce pielgrzymom i turystom towarzyszyły odgłosy. Szmer fontann. Śmiechy i krzyki dzieci. Uliczny gwar. A w nocy – lekko rozświetlonej latarenkami, zawieszonymi na drewnianych palach – miauczenie wszechobecnych kotów. Musiało być coś niezwykłego w tym poszukiwaniu, w tym oczekiwaniu, aby wyjść wreszcie z ostatniego zaułka i zobaczyć cud.... Dziś do San Pietro prowadzi Via Della Conciliazione – wielka, zimna ulica – monstrum architektoniczne, choć niektórym się podoba. Jej budowę rozpoczął Benito Mussolini po podpisaniu traktatów laterańskich. To symbol pojednania Republiki Włoskiej ze Stolicą Apostolską i puszczenia w niepamięć upadku Państwa Kościelnego w 1870 roku. Ulicę zaprojektowali architekci Marcello Piacentini i Attilio Spaccarelli. Została jednak otworzona dopiero w 1950 z okazji inauguracji Roku Świętego. Symbolizuje drogę pojednania z Bogiem, jaką pielgrzym musi przebyć, zanim wstąpi do Jego domu, nim przestąpi próg najważniejszej świątyni katolicyzmu. Ulica prowadzi w otwarte ramiona kolumnady otaczającej owalny plac i zbudowanej przez Berniniego w latach 1656–67, w okresie pontyfikatu Aleksandra VII. Została skomponowana z 284 kolumn w porządku doryckim i 88 pilastrów granitowych, tworzących trzy szerokie galerie, na których ustawiono posągi świętych i papieży. Posągi przyjęły dość śmieszne pozy, ale nikt na nie nie patrzy, a ponieważ są dobrze ustawione, pełnią swoją funkcję ozdobną – pisał Stendhal w 1829 roku. W ten sposób nie tylko wyrażono mistyczny koncept ramion obejmujących cały chrześcijański świat, ale i rozwiązano problem procesji papieskich odbywających się na wolnym powietrzu. Kolumnada Berniniego jest po prostu genialna – to perfekcja sztuki. W centralnym punkcie placu znajduje się obelisk z czerwonego granitu, ustawiony z rozkazu papieża Sykstusa V już w 1586 roku. Obelisk mierzy 25 metrów wysokości. To ten sam obelisk, który został sprowadzony do Rzymu w 40 roku przez Kaligulę i zdobił cyrk Nerona na Vaticanum. Nie wiadomo, czy imperator kazał go wyciosać dla siebie w Egipcie, czy raczej – co jest bardziej prawdopodobne – zabrał z którejś ze świątyń. Stendhal twierdzi, że pochodził z prastarego miasta Heliopolis, nazywanego Kołyską Bogów, gdyż to tutaj, zgodnie z wierzeniami, na początku świata istniał nieruchomy ocean Nun – z niego wyłonił się bóg-stworzyciel Atum-Re, który zrodził pierwszych bogów. Był on drugim co do wysokości obeliskiem Romy – zaraz po obelisku laterańskim – ale na pewno najbardziej znaczącym. Przywieziono go statkiem specjalnie skonstruowanym w tym celu. Zaszczytu przeniesienia słupa granitowego z pierwotnego miejsca pobytu na plac dostąpił Domenico Fontana – bardzo zdolny szwajcarski architekt i inżynier. Choć Fontana pozostawił po sobie wiele interesujących dzieł (między innymi Bazylikę św. Jana na Lateranie) – jego imię rozsławiło właśnie przeniesienie obelisku. Manewr transportu był tak trudny, że wymagał czterech miesięcy, stu pięćdziesięciu koni i sześciuset ludzi. Fontana wykonywał go pod groźbą ścięcia głowy. W pobliżu czekał więc na niego powóz gotowy do ucieczki, w przypadku gdyby granitowy blok się rozbił, ukruszył lub pękł. Całą historię opisał później w swojej ilustrowanej księdze wydanej w 1590 roku. Della transportatione dell’obelisco Vaticano e delle fabriche di Sisto V. Do przemieszczenia granitowego słupa architekt użył tych samych an- tycznych systemów, które stosowali już Egipcjanie i Rzymianie, wznosząc monumentalne budowle. Na szczycie obelisku została umieszczona relikwia Świętego Krzyża (fragment drzewa Męki Pańskiej przywieziony z Ziemi Świętej przez cesarzową Helenę, matkę Konstantyna). Dawniej znajdowała się tam urna – kula z brązu – w której spoczywały prochy Juliusza Cezara. U podnóża cokołu rozpościera się róża wiatrów. Za każdym razem, kiedy patrzę na obelisk zdobiący plac św. Piotra, myślę o tym, co widział ten granitowy słup, czego był świadkiem i jak wiele mógłby opowiedzieć... Idąc do bazyliki, zawsze się pod nim zatrzymuję, patrzę, jak ludzie obojętnie go mijają... Dla mnie to jeden z najcenniejszych zabytków ludzkiej cywilizacji. Symetrycznie względem obelisku, po obu jego stronach, znajdują się dwie fontanny, które nie są bliźniacze, choć takimi się wydają. Dwie błyszczące piramidy białej piany – jak je nazwał Stendhal. Wcześniej fontanna była tylko jedna i zupełnie inna, ale i plac nie był ten sam co dziś... Pierwszą fontannę ustawił Innocenty VIII w 1490 roku (a więc jeszcze przed przeniesieniem na plac antycznego granitowego słupa), sytuując ją po prawej stronie, gdzie stała sobie spokojnie przez ponad sto lat. Przebudowy placu św. Piotra pod ką- tem „hydraulicznym” dokonał Carlo Maderno zrozkazu papieża „fontannisty” – Pawła V. W swoim projekcie utrzymał pierwotną linię fontanny, ale wyposażył ją w pewną innowację, która była też nowością w architekturze Rzymu – górną misę umieścił odwrotnie, tworząc zwieńczenie w rodzaju kapelusza. Fontanna Maderny nie jest zwyczajną fontanną, jak mogłoby się wydawać. Na pierwszy rzut oka nie robi specjalnego wrażenia, w porównaniu do innych wspaniałych i bardziej wystawnych urządzeń wodnych, które na każdym kroku zdobią Rzym. Jej niezwykłość polega jednak na tym, że strumień wody wznosi się na wysokość ośmiu metrów, a urządzenie przelewa jednorazowo aż trzysta hektolitrów wody. I jest drugą co do ilości przelewanej wody – po Fontannie di Trevi – fontanną w Rzymie. Arcydzieło wielkiego architekta stało samotnie przez pięćdziesiąt pięć lat, aż do czasów papieża Aleksandra VII Chigi, który obarczył Berniniego zaszczytem skonstruowania drugiej, pozornie bliźniaczej fontanny. Trzysta hektolitrów – to niemało. Pierwszy akwen, Acqua Paola, z którego czerpano wodę zasilającą instalacje hydrauliczne Placu św. Piotra, nie wystarczał na wprawienie w ruch dwóch fontann, tak aby obie tryskały na pożądaną wysokość. Brak wody spowodował, że dzieło Berniniego oddano do użytku dopiero w 1617 roku. Brak względny, ponieważ od samego początku istniał dostawca wody dla drugiej fontanny, i to nie byle jaki – książę rzymski Flavio Orsini. Proponował tysiąc hektolitrów ze swojego jeziora Bracciano. Niestety woda ta nie nadawała się do picia. Propozycję odrzucili Aleksander VII i Klemens X, ale przyjął ją w końcu Innocenty XI, nie bacząc na zdrowie Rzymian. I tak książę Orsini uczynił wodę niezdatną do picia wodą pitną, dzięki czemu fontanna Berniniego trysnęła na wysokość ośmiu metrów, tak jak fontanna Maderny. Teraz obie wylewają z siebie wodę na kształt wachlarzy, a ich cichy i monotonny szum rozchodzi się echem wśród kolumnady... Agnieszka Zakrzewicz Dominik Fontana "Della transportatione dell'obelisco Vaticano e delle fabriche di Sisto V", 1590 r. Bazylika św. Piotra w Rzymie opis i ciekawostki: Najlepsi i najsłynniejsi architekci przez 120 lat pracowali przy budowie świątyni. Przy jej głównym ołtarzy msze celebruje Papierz, zwierzchnik Kościoła katolickiego. Jednakże Bazylika św. Piotra nie jest katedrą ani oficjalną siedzibą papieża. Oba te tytuły posiada Bazylika św. Jana na Lateranie. Jednak ze względu na to, że Bazylika św. Piotra znajduje się obok rezydencji papieża oraz ze względu na jej wielkość, to właśnie w niej odbywają się najważniejsze uroczystości kościelne. Budowa obecnej bazyliki, która zastąpiła starą bazylikę św. Piotra z IV wieku naszej ery, rozpoczęła się 18 kwietnia 1506 roku i została ukończona 18 listopada 1626 roku. Według projektu Bramante bazylikę wybudowano na planie równoramiennego krzyża greckiego z potężną kopułą nad środkiem i małymi kopułami nad czterema ramionami. Bazylika rozciąga się na 190 metrów w głąb, a jej kopuła ma rozpiętość 42 metrów. Pod bazyliką znajduje się grób apostoła Piotra. W Bazylice św. Piotra znajduje się ponad 100 grobów. Wśród nich znajduje się 91 grobów byłych papieży oraz grobowce cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Ottona II i królowej szwedzkiej Krystyny. Zaprojektowana głównie przez Donato Bramante, Michała Anioła, Carlo Maderno i Gian Lorenzo Bernini, jest najbardziej znanym dziełem architektury renesansowej i jednym z największych kościołów na świecie. Bazylika została zbudowana z kamienia trawertynowego, ma 220 metrów długości i 150 metrów szerokości. Zajmuje powierzchnię około 23 000 metrów kwadratowych. Dziełem Berniniego jest 29-metrowej wysokości tabernakulum nad głównym ołtarzem, kolumnada, złożona z 284 kolumn toskańskich w 4 rzędach i 88 filarów oraz 162 posągi świętych na balustradzie. Fasada zaprojektowana przez Maderno, ma 114,69 metrów szerokości i 45,55 metrów wysokości. Żadne z dzieł sztuki znajdujących się w Bazylice św. Piotra nie jest obrazem, a jedynie sprawiają wrażenie obrazów. Są one głównie freskami lub mozaikami, które zostały wykonane z tak dużą ilością wyszukanych szczegółów, że wydają się być obrazami. Na środku placu stoi pochodzący z Egiptu 25-metrowy obelisk. Kolumnada Berniniego w Watykanie to jeden z najbardziej niezwykłych i znanych zabytków na świecie. Jego lokalizacja, przed budynkiem bazylika św. Piotra, ale też jego wspaniałość i widowiskowość. Został zbudowany przez Papież Aleksander VII powitać wszystkich, którzy przybyli do świątyni watykańskiej. Wcześniej plac św. Piotra był prostokątny i znajdował się na wysokości około dziesięciu metrów między stopniami bazyliki a jej przeciwległą stroną. Kolumnada Berniniego w Watykanie zakończyła tę skłonność i skonfigurowała jeden z najbardziej znanych placów na świecie. Wskaźnik1 Autor2 Kolumnada Berniniego w Watykanie, wielkie dzieło3 Okolice kolumnady Berniniego w Watykanie4 Ciekawostki związane z pomnikiem5 Jak dojechać na Plac Świętego Piotra Autor Neapolitański Gian Lorenzo Bernini Był malarzem i architektem, ale przede wszystkim rzeźbiarzem. Przywiązany do baroku, jego umiejętność rzeźbienia w marmurze sprawiła, że ​​został uznany za następcę Michelangelo. Głęboko religijny, oddał swoje talenty w służbie Kontrreformacja, co sprawiło, że cieszył się przychylnością papieży. Wśród jego wielkich dzieł są baldachim Świętego Piotra, także w Bazylice Watykańskiej; the grób Urbana VIII; Ekstaza Świętej Teresy las Fontanny Czterech Rzek i Barki. Zdolny nadać swoim rzeźbom rzadko dorównującą wyrazistość, Bernini zmarł w Rzymie 28 listopada 1680 roku. Kolumnada Berniniego w Watykanie, wielkie dzieło Jednak chyba najbardziej znanym dziełem Berniniego jest ta przestrzeń, w której musiał wykorzystać zarówno swoją wiedzę architektoniczną, jak i rzeźbiarską. Ponieważ zaprojektował zarówno kolumnadę, jak i teren, na którym miała być zainstalowana. Zgodnie z życzeniem papieża Aleksandra VII, symbolizuje uścisk wierzących którzy przyjeżdżają odwiedzić Bazylikę św. Piotra. Dlatego składa się z dwóch rzędów kolumn otaczających gigantyczny owal, który przedstawia dwa ramiona otaczające gościa. Fragment kolumnady Berniniego w Watykanie Watykańska kolumnada Berniniego 284 imponujących kolumn 16 metrów każdy i podzielony na cztery rzędy. Ich zwieńczeniem jest tyle samo doryckich stolic, a nad nimi balustrada, na której są 140 figurek świętych, dziewic, męczenników i doktorów Kościoła. Co ciekawe, figury te nie zostały wyrzeźbione przez Berniniego, ale zamówione przez Berniniego Lorenzo Morelli, jeden z jego uczniów. Każdy z tych posągów mierzy 3,20 metra, czyli połowę wysokości Chrystusa i apostołów, które można zobaczyć na fasadzie Bazyliki św. Piotra. Kolumny pochodzą od słynnego marmur trawertynowy i tworzą przestrzeń podzieloną na trzy kryte przejścia. Środkowa, nieco wyższa, została stworzona do przejścia dla pływaków, podczas gdy dwie boki były przeznaczone dla pieszych. Okolice kolumnady Berniniego w Watykanie Ale Bernini nie tylko zaprojektował i zbudował spektakularną kolumnadę. Dbał również o środowisko. Szczególnie pracował z placem i bazyliką. Co do tego ostatniego, uważając schody na jego elewacji za zbyt długie, kazał je wykopać w celu obniżenia ich wysokości. Szanował też kolosalnego obelisk położony w centralnej części placu przy ul Papież Sykstus V w 1586 roku. Ten gigantyczny rzeźbiony kamień został przywieziony z Egiptu przez Caligula w 41 rne. Należy do czasów Nencoreo, faraona XII dynastii, który żył w XX wieku przed Jezusem Chrystusem. W tym czasie znajdował się w Circus Maximus w Rzymie. Po obu stronach obelisku znajdują się również dwie symetryczne fontanny. Jeden został wykonany przez samego Berniniego, a drugi autorstwa Carlo Maderno. A obok tego, na środku placu, kamienny dysk, który wyznacza dokładnie ten punkt geograficzny. Jeśli na nim staniesz, będziesz miał wrażenie, że jest tylko jeden rząd kolumn, ponieważ cztery istniejące są idealnie wyrównane. Bazylika św. Piotra i kolumnada Berniniego W sumie przestrzeń otaczająca Kolumnadę Berniniego zajmuje ogromne eliptyczne przedłużenie o głębokości 320 metrów i średnicy 240. Aby go zbudować, potrzeba było setek ludzi. Podobnie przybyło 44 000 metrów sześciennych marmuru trawertynowego Tivoli, około 30 kilometrów od Rzymu. Może pomieścić 300 000 osób. Ta wspaniała praca jest tak doskonała, że ​​kolumny zwiększają swoją średnicę na zewnątrz, aby skorygować możliwe optyczne zniekształcenie jej kontemplacji. Podobnie iz tego samego powodu fasada budynku bazylika św. Piotra jest połączony z placem dwoma zbieżnymi ramionami, które zapewniają poczucie bliskości. Ponadto kolumnada Berniniego została specjalnie zaprojektowana, aby stanowić wizualną oś Bazyliki św. Piotra. Kopuła Michała Anioła Ciekawostki związane z pomnikiem Jeśli chodzi o to wspaniałe dzieło Berniniego, jest kilka ciekawostek, które z pewnością Cię zainteresują. Pierwsza to to wyznacza granicę między Włochami a Państwem Watykańskim. Docenisz to w marmurowej linii znajdującej się na ziemi i przecinającej plac z boku na bok. Dokładnie, aby dostać się na Plac św. Piotra, najlepiej jest dostać się drogą prostoliniową Via de la Conciliazione, która część Castel Sant'Angelo i dociera do tego. Ale to miejsce wciąż oferuje kolejną ciekawostkę. Bardzo blisko środka placu znajduje się kamień przedstawiający Różę Wiatrów, a wokół niego czerwony bruk. Jeden z nich ma z ulgą serce, które według legendy jest sercem cesarza. Nero, wielki prześladowca chrześcijan. Posągi na kolumnadzie Berniniego Jak dojechać na Plac Świętego Piotra Nie będziesz miał problemu z dostaniem się do imponującego pomnika, ponieważ znajduje się tam autobus turystyczny który zatrzymuje się na placu. Ale jeśli wolisz iść samemu, najlepiej jest wziąć plik Metro Ottaviano. Podsumowując, Kolumnada Berniniego w Watykanie Jest to jedno z najbardziej imponujących dzieł włoskiego artysty, a w ogóle baroku. W rzeczywistości jego formy i posągi służyły jako wzór dla wielu innych dzieł tamtych czasów. Nie chcesz jej poznać? Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.